© Nikita A. Kirsanov 📜 «The Decembrists»

User info

Welcome, Guest! Please login or register.


You are here » © Nikita A. Kirsanov 📜 «The Decembrists» » «Прекрасен наш союз...» » Княжевич Карл Иванович.


Княжевич Карл Иванович.

Posts 1 to 9 of 9

1

КАРЛ-ОТТО ИВАНОВИЧ КНЯЖЕВИЧ (Kniazewicz, Kniaziewicz)

(4.05.1762 - 9.05.1842).

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjNzQvbENOSHg5SWN1NVUuanBn[/img2]

Anonymous. Portrait of Karol Otto Kniaziewicz. 19th century. Оil on canvas. Polish Army Museum.

Отставной дивизионный генерал польской армии.

Из шляхты, уроженец Асситена в Курляндии. Отец - помещик Ян Княжевич (потерял имение в 1771), мать - Констанция фон Корф (ск. 1767).

Учился в варшавской Рыцарской школе и школе артиллерии. Офицер польской армии, участник восстания под руководством Т. Костюшко, генерал-майор (1794), был в русском плену и освобождён 17.11.1796, в эмиграции участвовал в создании польских легионов, командовал 1 легионом в Итальянской кампании 1798, затем воевал в Германии, вышел в отставку - 1.05.1801, командор ордена Почетного легиона (1803), жил в Волынской губернии в имении, арендуемом у кн. Сангушко.

В 1812 в чине генерала дивизии воевал в составе наполеоновской армии в России (Смоленск, Бородино), после Березины недолго командовал польским корпусом, в 1813 в знак протеста против политики Наполеона по отношению к Польше подал в отставку.

В мае 1814 вошёл в состав комиссии, созданной для организации армии Царства Польского, но из-за конфликта с вел. кн. Константином Павловичем подал в отставку - 16.12.1815, отказался от предложенной ему должности сенатора и в 1817 переехал в Дрезден.

Членом Патриотического общества не был, но рассматривался в качестве возможного кандидата на пост его руководителя.

По требованию русского правительства арестован и 6 месяцев содержался в замке Кенигштейн в Саксонии, а его документы были отосланы в Варшаву. Освобождён за отсутствием улик.

Во время восстания 1831 выполнял дипломатическую миссию во Франции, остался в эмиграции.

Умер в Париже. Похоронен на кладбище Монморанси (Cimitiere de Montmorency).

Жена - Maria Morsztyn z Raciborska h. Leliwa (ок. 1774 - 26.11.1812), брак бездетный.

ГАРФ, ф. 48, оп. 1, д. 328, 329.

2

Karol Otto Kniaziewicz

Karol Otto Kniaziewicz herbu własnego (ur. 4 maja 1762 w Asītes (Assieten) w ówczesnej Kurlandii, zm. 9 maja 1842 w Paryżu) – generał dywizji Wojsk Polskich, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, jeden z dowódców Legionów Polskich we Włoszech, twórca i dowódca Legii Naddunajskiej, uczestnik kampanii napoleońskiej, działacz emigracyjny.

W latach 1774-1776 uczył się w Szkole Rycerskiej i w Szkole Artylerii. Służył w 5 regimencie pieszym koronnnym. Wojnę polsko-rosyjską 1792 roku rozpoczął w stopniu porucznika, następnie awansował na majora, jednak po bitwie pod Boruszkowcami utracił ten stopień i został ponownie porucznikiem.

Uczestniczył w bitwie pod Dubienką (18 lipca 1792). Odznaczony Orderem Virtuti Militari w 1792 roku. W czasie insurekcji kościuszkowskiej służył w sztabie gen. Józefa Zajączka, ponownie w stopniu majora. Walczył pod Chełmem. W lipcu tego roku został pułkownikiem, a w sierpniu walczył już jako generał major. Walczył pod Maciejowicami (10 października 1794), gdzie dostał się do rosyjskiej niewoli razem z Tadeuszem Kościuszką. Ułaskawiony przez cara Pawła I wyjechał do Włoch, gdzie w 1797 roku wstąpił do Legionów Polskich jako dowódca 1 Legii.

3 lipca 1798 roku zajął Rzym. Odznaczył się pod Magliano (1 grudnia 1798), 4 grudnia pod Civita Castellana, 9 grudnia zdobył umocnienia pod Calvi oraz 30 grudnia twierdzę Gaeta. W styczniu 1799 roku został mianowany generałem dywizji. Za wojenne zasługi został wyróżniony przywiezieniem do Paryża zdobytych w kampanii neapolitańskiej 100 sztandarów, które osobiście wręczył Dyrektoriatowi. Na mocy uchwały Rady Pięciuset z 6 września 1799 roku, jesienią tego roku zorganizował Legię Naddunajską i 28 listopada otrzymał nominację na jej dowódcę. Na czele Legii bił się pod Offenbach 12 lipca 1800 roku i Hohenlinden (18 października tego roku), walnie przyczyniając się do zwycięstwa Francuzów.

Nie zgadzając się na pokój podpisany w Lunéville 9 lutego 1801 roku, podał się do dymisji. Wrócił do kraju i zajął się swoim majątkiem ziemskim. W 1807 roku nie przyjął propozycji cara Aleksandra I, który proponował mu dowodzenie wojskiem polskim u boku Rosji. W 1812 roku wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego i objął dowództwo 18 Dywizji Piechoty 5 Korpusu Wielkiej Armii ks. Józefa Poniatowskiego. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.Walczył pod Smoleńskiem (17-18 sierpnia 1812), Możajskiem (7 września), Tarutino (18 października) i w bitwie nad Berezyną (26-28 listopada), gdzie na krótko przejął dowództwo nad resztkami Korpusu. Ranny w tej bitwie wrócił do Warszawy. W dowód uznania jego zasług wojennych został odznaczony 17 listopada 1812 Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari.

W marcu 1813 roku porzucił służbę u boku Napoleona. W maju 1814 roku został powołany przez króla Aleksandra do prac w Komitecie Organizacyjnym Wojskowym, jednak na skutek sporów z wielkim księciem Konstantym w grudniu wystąpił z tego Komitetu i opuścił kraj. Od 1817 roku mieszkał w Dreźnie, następnie w Paryżu. Po wybuchu powstania listopadowego został przedstawicielem Rządu Narodowego w Paryżu.

Po upadku powstania pozostał na emigracji. Był animatorem życia naukowego oraz autorytetem moralnym Wielkiej Emigracji. Członek władz Związku Jedności Narodowej. Jako stały gość domu Mickiewiczów należał do grona pierwszych słuchaczy recytacji powstających strof Pana Tadeusza. Uznawany jest za współtwórcę Biblioteki Polskiej w Paryżu Jego pasierbica Aleksandra była żoną gen. Michała Gedeona ks. Radziwiłła, Naczelnego Wodza armii powstańczej.

Był członkiem wolnomularstwa.

Był kawalerem Legii Honorowej, jego nazwisko widnieje na Łuku Triumfalnym w Paryżu.

Pochowany został na cmentarzu Montmorency.

3

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjN2UvdmxUdS02MWJoU3MuanBn[/img2]

Portret generała Karola Kniaziewicza (1762-1842) w mundurze generała dywizji Księstwa Warszawskiego. Оk. 1815. Мiniatura. 13,6 x 10,3. Muzeum Narodowe w Warszawie.

4

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgxOTAvMjBkNTUvVVlaZjdEM2V4bFEuanBn[/img2]

Johan Christian Clausen Dahl (1788-1857). The Polish General Karol Kniaziewicz. 1825. Olje på papir oppklebet på papp-plate. 21.5 x 24 cm. National Gallery of Norway.

5

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjNjAvQVh0NGNwUlU3RnMuanBn[/img2]

Княжевич (Karol Otto Kniaziewicz) Кароль Отто (1762-1842) - дивизионный генерал Войск Польских (Wojsk Polskich) (25 мая 1812 года), бригадный генерал французской службы (28 ноября 1799 года). Родился 4 мая 1762 года в Асситене (Assieten, Kurlandia), с 1774 по 1776 год обучался в Кадетской военной школе (Szkole Rycerskiej) и Школе артиллерии (Szkole Artyletii) в Варшаве (Varsovie), в 1780 году зачислен сержантом в артиллерию, но продолжал обучение военному искусству, в 1787 году - лейтенант 5-го пехотного полка Коронных войск, в 1790 году - капитан, в 1792 году - майор.

Участвовал в русско-польской войне 1792 года, отличился в сражениях 14 июня под Борушковцами (Boruszkowce) и 18 июля при Дубенке (Dubienka). В ходе восстания 1794 года под предводительством генерала Костюшко (Tadeuch Koscieuszko) исполнял обязанности начальника штаба генерала Зайончека (Jozef Zajaczek), участвовал в обороне Варшавы, отличился в сражении при Хельме (Chelmem), 8 июля 1794 года за отличие в сражении при Голкове (Golkow) произведён в полковники, в августе 1794 года - генерал-майор, 10 октября 1794 года вместе с генералом Костюшко был захвачен в плен русскими при Мацейовицах (Maciejiwice).

17 ноября 1796 года получил свободу по распоряжению Императора Павла I-го и уехал в Италию, где возглавил 1-й Польский Легион, в 1798-1799 годах служил в составе Римской Армии (Armee du Rome), участвовал в захвате Рима 3 июля 1798 года, 1 декабря 1798 года отличился в сражении при Мальяно (Magliano), 4 декабря - при Чивита-Кастеллана (Civita Castellana), 9 декабря - при Кальви (Calvi), 30 декабря - при захвате крепости Гаэта (Gaeta).

28 ноября 1799 года - бригадный генерал, занимался организацией в Страсбурге (Strasbourg) Дунайского Легиона (Legion de Danube), во главе которого сражался в рядах Рейнской Армии (Armee du Rhin) генерала Моро (Jean-Victor Moreau), отличился в сражениях при Оффенбахе (Offenbach) и Гогенлиндене (Hohenlinden).

После заключения 9 февраля 1801 года Люневильского мира протестовал против политики Первого консула Бонапарта (Napoleon Bonaparte), в мае 1801 года подал в отставку и поселился в своём имении на Волыни.

В 1807 году отказался от предложения Александра I-го возглавить польские войска в составе российской армии, 25 мая 1812 года - дивизионный генерал Великого герцогства Варшавского, адъютант Вестфальского короля Жерома (Jerome Bonaparte), 7 июля 1812 года - командир 18-й пехотной дивизии V-го корпуса князя Понятовского (Josef Poniatowski) в составе Великой Армии (Grande Armee), принимал участие в Русском походе, сражался при Смоленске, Бородино, Тарутино, Вязьме и Дорогобуже, 28 ноября 1812 года в сражении на Березине сменил раненого генерала Домбровского (Jan Henryk Dabrowski) на посту командующего V-м корпусом, но сам был тяжело ранен и вынужден возвратиться в Варшавское герцогство.

В 1813 году вышел в отставку, в 1814 году назначен Александром I-м членом Организационного военного комитета, но из-за разногласий с Великим князем Константином Павловичем эмигрировал в декабре из Польши в Дрезден (Dresden), где по требованию российских властей был в 1826 году арестован по обвинению в связях с польскими тайными обществами и провёл шесть месяцев в заключении.

Во время восстания 1830-1831 годов служил представителем «Польского Национального Правительства» (Rzadu Narodowego) в Париже (Paris), после поражения восстания оставался в изгнании, был тесно связан с Адамом Чарторижским (Adam Jerzy Czartoryski) и являлся признанным моральным авторитетом польской эмиграции. Являлся соучредителем польского научно-литературного общества и польской библиотеки в Париже.

Умер 9 мая 1842 года в Париже в возрасте 80 лет, похоронен на кладбище Монморанси (Cimitiere de Montmorency).

Командор ордена «Virtuti Militari» (17 ноября 1812 года), Командор Почётного Легиона (1803 год). Имя генерала выбито на Триумфальной арке площади Звезды (Arc de triomphe de l'Etoile).

6

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjOTIvSExzaVAxVS1xNGsuanBn[/img2]

Charles Kniaziewicz. Straszewicz, Józef (1801-1838) Les Polonais et les Polonaises de la révolution du 29 novembre 1830. Villain, François le (fl 1824-?) Druk. [S.l. : s.n., 1832] ([Paris] : Imp. Lith. de Villain). [1832]. 1 graf.: litogr.; kompoz. 10 x 9,5 cm.

7

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjYTYvYldWX1JMVW55dmcuanBn[/img2]

Oleszczyński, Antoni (1794-1879). Kniaziewicz: À l'illustre protectrice des sciences et des beaux arts [...] Byczkowski, Tytus (1790-1844). Oleszczyński, Antoni (1794-1879) Rozmaitości Polskie. 1831. 1 graf.: stalor.; 23 x 16 cm.

8

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU3NjI4L3Y4NTc2MjgzMjYvMjFjOWMvZFpRejdYMFNfWTQuanBn[/img2]

Kurowski, Józef Szymon (1809-1851). Kniaziewicz. Lemercier, Joseph (1803-1887). Wyd. Benard (fl. 1833-1842). Wyd. [S.l.]: Imp. Lemercier, Benard et C., [ca 1842]. 1 graf.: litogr.; 22 x 20,5 cm.

9

[img2]aHR0cHM6Ly9wcC51c2VyYXBpLmNvbS9jODU4MDMyL3Y4NTgwMzI1MDkvMWZhYWUvNmNjRHFrNlR4V3MuanBn[/img2]

Bachelier, Charles Claude (fl. ca 1834-1880). Pomnik J.U. Niemcewicza i generała Kniaziewicza zmarlych na wygnaniu. Wystawiony w kościele Montmorency, nakładem ziomków [...] Lemercier, Joseph (1803-1887). Wyd. Á Paris : Imp. Lemercier, [ca 1848]. Litogr. dwubarw.; 39,8 x 25,2 cm.

Niemcewicz et Kniaziewicz - mausolée à la collègiale de Montmorencyles

A partir de 1833, Karol Kniaziewicz, compagnon de Kosciuszko, membre des Légions polonaises d’Italie, héros de la bataille de Hohenlinden, vétéran de la compagne napoléonienne de 1812, représentant diplomatique en France de l’Insurrection de 1830, initie vraiment les voyages et villégiatures du printemps et de l’été à Montmorency. En 1834, son ami Julian Ursyn Niemcewicz, auteur, publiciste, homme politique, ami de Kosciuszko et de Czartoryski vient le rejoindre. Delphine Potocka reçoit dans son salon, et l‘on y remarque Berlioz, Krasinski, Slowacki, Mickiewicz et Chopin. Le pianiste fait au moins deux séjours à Montmorency en 1835 et en 1837.

Niemcewicz et Kniaziewicz, frappés par la beauté de ces lieux souhaitent alors être enterrés à Montmorency, au seul cimetière de l’époque, celui de l’Eglise Saint Martin.

Niemcewicz est le premier Polonais à être inhumé au nouveau cimetière des Champeaux, le 21 Mai 1841.

Un an plus tard le 9 Mai 1842, pour ce même dernier voyage se met en route le cercueil avec les cendres de Kniaziewicz, général de l’armée de Kosciuszko et de Napoléon.

Il est enterré auprès de Niemcewicz avec les honneurs militaires français et polonais en présence des autorités religieuses et civiles.

En mars 1850, le mausolée de Kniaziewicz et Niemcewicz est terminé dans la Collégiale St Martin, sous forme de gisants, les deux amis côte à côte, entourés des ailes protectrices d’un ange. Leurs cendres y sont déposées en 1851, puis ramenées au cimetière des Champeaux en 1909.

Depuis le début, et sauf pendant la Révolution Français de 1848, la Commune de 1871 et des messes secrètes sous l’occupation allemande de 1940 à 1944, le pèlerinage annuel a lieu au cimetière des Champeaux commençant avec la messe a la Collégiale Saint Martin, à la mémoire de Niemcewicz et Kniaziewicz.

La cérémonie de 1843 ne compte que 24 émigrés et leurs familles, en plus du prince Czartoryski et de ses proches. Cette initiative prend plus d’ampleur les années suivantes grâce à une meilleure information et à davantage de facilités pour s’y rendre par de plus nombreux transports.


You are here » © Nikita A. Kirsanov 📜 «The Decembrists» » «Прекрасен наш союз...» » Княжевич Карл Иванович.